تمام شد. انتظار پنج ساله به سر آمد. آنها برای کسب عنوان قهرمانی لیگ فقط به یک امتیاز نیاز داشتند، ولی هر سه امتیاز را کسب کردند و قهرمانی را چهار صد و شانزده کیلومتر دور از برنابئو به چنگ آوردند، جایی در کرانه های مدیترانه. آخرین باری که رئال مادرید قهرمان لیگ شد در دوردست ها به نظر می رسد. خیلی دور؛ ولو آن که بسیاری از بازیکنان آن دوران هنوز به میدان می روند. سال ۲۰۱۲ بود. ژوزه مورینیو روی نیمکت نشسته بود، کاسیاس بازوبند کاپیتانی را داشت، پپ گواردیولا آخرین فصلش را در نوکمپ سپری می کرد و ریکاردو کاروالیو، سامی خدیرا، مسعود اوزیل، ژابی آلونسو، گونزالو هیگواین و آنخل دی ماریا رئالی بودند. رئال آن فصل با ۱۰۰ امتیاز قهرمان شد، با نه امتیاز بیشتر از بارسلونا. پس از آن فرصت ها از دست رفتند، از فصلی به فصل دیگر با فاصله های انگشت شمار. رئالی ها سال ۲۰۱۳ با پنج امتیاز از بارسا دوم شدند، در ۲۰۱۴ کنار بارسا با سه امتیاز کمتر از آتلتیکو مادرید سوم شدند، سال ۲۰۱۵ با دو امتیاز کمتر از بارسا دوم شدند، سال ۲۰۱۶ با یک امتیاز کمتر از بارسا دوم شدند… بنابراین قهرمانی ۲۰۱۷ با ۹۳ امتیاز و فقط سه امتیاز بیشتر از بارسا طعم شیرینی پیدا کرد. خیلی زیاد. کسب قهرمانی طی نبردهای شانه به شانه همیشه به یادماندنی تر بوده.

قصه این فصل وارونه آغاز شد و ادامه پیدا کرد. رئال فصل را با صدرنشینی سپری کرد و بارسا بود که به دنبال مادریدی ها دوید و نه برعکس. کاتالان ها طی دو برهه سر بلند کردند و به نظر رسید می توانند رئال را پایین بکشند. پیروزی باور نکردنی برابر پاری سن ژرمن در اروپا بارقه امید را زنده کرد و پیروزی شیرین در ال کلاسیکو آنها را در یک  قدمی مادرید قرار داد. ولی مردان برنابئو پس از آن ذره ای نزول نکردند و پس از شکست ۳-۲ از بارسلونا طی پنج بازی در لیگ بیست گل زدند. کاتالان ها امیدوار بودند مالاگا به رهبری میشل ستاره سابق رئال مددکارشان شود. مالاگا در همین میدان ۰-۲ بارسا را شکست داده و سویا را ۲-۴ به زانو درآورده بود. میشل مرد میانه دار و دسته معروف به “لاشخورها” در رئال کنار امیلیو بوتراگوئنو، میگل پاردزا، رافائل مارتین واسکوئز، مانوئل سانچز همه را حیرت زده کرده بود، ولی گل زودهنگام رونالدو آب سردی پاشید بر هیجان روز آخر. او خیلی زود تعلیق روز آخر را تمام کرد و بنزما آخرین گل فصل رئال در لیگ را زد و رئال پس از پنج سال بر بام نشست.

وداع لوییز انریکه در نوکمپ سرد بود، خیلی سرد. بدون هورا کشیدن. بدون در آغوش کشیدن از ته دل. همه فراموش کرده بودند او همان مربی بوده که سه گانه رویایی را به ارمغان آورد. در عین حال خریدهای ۱۷۵ میلیون یورویی بارسا پس از سه گانه چیزی جز ریخت و پاش نبودند. احتمالا فقط ساموئل امتیتی ۲۵ میلیونی نمایشی در خور قیمتش ارائه داد و ۱۵۰ میلیون پرداخت شده برای آردا توران، لوکاس دین، آندره گومز، آلیکس ویدال و پاکو آلکاسر گرهی را باز نکرد. خط میانی بارسا پس از ۲۰۱۵ با رفتن ژاوی نزول کرد و درخشش گاه و بیگاه اینیستا و راکیتیچ برای قهرمانی کافی نبودند. از دست دادن دنی آلوز حیرت آور بود، دنی آلوز که در اواخر فصل بهترین بازیکن یووه شد و در فینال لیگ قهرمانان به مصاف رئال خواهد رفت. دنی آلوز که می گفت بارسا نمی داند چگونه با بازیکنانش رفتار کند.

در سوی دیگر زیدان ایستاده. اولین مربی فرانسوی که پس از چهل و هفت سال – پس از مارسل دومینگو در آتلتیکو مادرید ۱۹۷۰ – لالیگا را فتح کرد. زیدان که پس از فتح لیگ به فینال لیگ قهرمانان می نگرد. زیدان که گویی همیشه این جا بوده. همیشه این اطراف. وقتی رئال مادرید با آن شوت سر ضربش برابر بایر لورکوزن نهمین قهرمانی اروپا را کسب کرد آن جا بود، وقتی رئال دهمین قهرمانی اروپا را به رهبری کارلو آنچلوتی فتح کرد آن جا بود و وقتی رئال پارسال یازدهمین قهرمانی اروپا را به چنگ آورد در سن سیرو روی نیمکت نشسته بود. زیدان برخلاف پیشداوری ها آرامش را به رئال بازگرداند و طی فصل ستاره هایش را شکوفا کرد. رونالدو ۴۰ گل زده و کاپیتان سرجیو راموس اوج گرفته و ایسکو ستاره تیم شده… حالا زیدان و رئال در موقعیت تاریخی قرار گرفته اند: تکرار قهرمانی اروپا پس از دو قهرمانی ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ میلان در بیست و هفت سال پیش و تکرار قهرمانی اروپا پس از عصر طلایی دهه ۱۹۵۰ رئال. آنها می خواهند در کاردیف تاریخ را ورق بزنند.